Κουνουπίδι “al dente”; Γίνεται; Ασφαλώς!

ΦΑΣΗ 1Θα ξεκινήσουμε πρώτα να κάνουνε μία διαδικασία με το κοτόπουλο, γιατί το κουνουπίδι είναι πολύ εύκολο, μέσα σε δύο-τρία λεπτά έχουμε τελειώσει. Η διαδικασία όμως του κοτόπουλου αρχίζει κάποιες ώρες (ένα τετράωρο τουλάχιστον) πριν το μαγείρεμα, ή ακόμη καλύτερα την προηγούμενη ημέρα. Εγώ την έκανα το προηγούμενο βράδυ. Σε ένα μπολ ρίχνουμε 2 φουσκωτές κουταλιές γιαούρτι,

Τις δύο κουταλιές μουστάρδας,

Τη μισή κουταλιά μέλι, ανακατεύουμε,

Τρίβουμε λίγο φρέσκο πιπέρι (αλάτι δεν βάζουμε τώρα, θα το βάλουμε αργότερα, όταν τηγανίζουμε το κοτόπουλο, για να μη το στεγνώσει και το σφίξει), προσθέτουμε και λίγη φρέσκια ρίγανη (1 κ.γ.)

Αλλά και ελαιόλαδο (λίγο, γύρω στα 20 ml) και ανακατεύουμε να ομογενοποιηθούν τα υλικά και να φτιάξουν μία πολύ ωραία μαρινάδα για το κοτόπουλό μας.

Το κοτόπουλό μας, λοιπόν... Κόβουμε το κάθε φιλέτο σε λεπτές (αλλά όχι πολύ) φέτες. Όσο πιο λεπτό το κόψουμε, τόσο πιο στεγνό θα γίνει. Όσο πιο χοντρές, τόσο πιο ζουμερό. Έχετε ένα με ενάμιση εκατοστό περιθώριο να παίξετε. Αποφασίστε... Τι φέτες τις κόβουμε με λοξές τομές και κάθετα στη μεγάλη διάσταση του στήθους,

Βουτούμε τα κομμάτια στη μαρινάδα, να καλυφθούν επιφανειακά (καλύτερα να έχουμε αδειάσει την μαρινάδα σε ένα πλατύ σκεύος, με μεγάλη βάση, για να απλώσουμε όλα τα κομμάτια του κοτόπουλου και να τα μαριναρισθούν από όλες τις πλευρές.

Καλύπτουμε το δοχείο με μεμβράνη και βάζουμε το κοτόπουλο στο ψυγείο, για τουλάχιστον 4 ώρες.

ΦΑΣΗ 2Μετά το 4-ωρο (ή την επομένη) ξαναπιάνουμε το πιάτο. Και αρχίζουμε από την κρούστα που θα “θωρακίσει” το κοτόπουλο σαν βγει να συναντήσει τον...“κακό δράκο” κουνουπίδι. Ρίχνουμε τα φυστίκια Αιγίνης στο blender

Και τα αλέθουμε ελαφρά (να χοντροκοπούν, δεν θέλουμε να τα σπάσουμε εντελώς, να γίνουν σκόνη, αλεύρι).

Τα ρίχνουμε σε μπολ και τους προσθέτουμε μουστάρδα (δύο κουταλιές),

Λίγα τριμμένα μυρωδικά (ένα κουταλάκι, ρίγανη, θυμάρι, μαντζουράνα, ό,τι υπάρχει, ψιλοκομμένα),

Ρίχνουμε και λίγο ελαιόλαδο (μία κουταλιά)

Και τα ανακατεύουμε καλά, να ομογενοποιηθούν και να γίνουν ένας σφικτός πολτός, όπου όμως τα φυστίκια θα είναι ευδιάκριτα.

Ρίχνουμε λίγο λάδι (1 κουταλιά) σε ένα αντικολλητικό τηγάνι και μόλις ζεσταθεί καλά,

Προσθέτουμε με ένα πιρούνι (ή με τσιμπίδα), ένα-ένα, τα μαριναρισμένα κομμάτια του κοτόπουλου να πάρουν χρώμα. Αρκεί ένα λεπτό, ίσως λίγο περισσότερο, από κάθε πλευρά.

Με προσοχή γυρίζουμε το κοτόπουλο να πάρει χρώμα και από την άλλη πλευρά και,

Τελειώνοντας, αφαιρούμε και πάλι προσεκτικά (για να μη μας σπάσουν, αυτό είναι όλο) τα κομμάτια του κοτόπουλου και τα τοποθετούμε σε ένα πυρίμαχο σκεύος να τα ετοιμάσουμε για την τελική δοκιμασία. Τη “σπηλιά του δράκου”, τον φούρνο.

Ενώ είναι αραδιασμένα τα κομμάτια μας στο πυρίμαχο, πιάνουμε με τα χέρια μικρές ποσότητες από τον πολτό που έχουμε ετοιμάσει με τα θρυμματισμένα φυστίκια και τη μουστάρδα και, πιέζοντάς τα πάνω στην επιφάνεια του κοτόπουλου, τα κολλούμε πάνω της.

Δεν θέλαμε να τα ρίξουμε από την αρχή στην μαρινάδα (θα κολλούσαν έτσι πιο εύκολα) διότι τηγανίζοντας τα θα καιγόντουσαν και θα έχαναν το ωραίο πράσινο χρώμα τους (δείτε “Μυστικά” [1]). Εμείς όμως το θέλουμε αυτό το χρώμα.

Εάν είστε προσεκτικές και έχετε καλό χέρι, μπορείτε να επιχειρήσετε να τα γυρίσετε τούμπα και να κολλήσετε “φυστικομουστάδα” και στην άλλη επιφάνεια. Εάν όχι, δεν πειράζει καθόλου, θα μπει έτσι στον φούρνο. Αξίζει τον κόπο όμως μία προσπάθεια.

Βάζουμε το ταψάκι μας στον φούρνο, στους 200 βαθμούς, για περίπου ένα 15λεπτο (ίσως και 20λεπτο, θα το δείτε εσείς).

Εάν έχετε “πανάρει” το κοτόπουλο με φυστίκια και από τις δύο πλευρές, βγάλτε το ταψάκι από τον φούρνο πέντε λεπτά πριν το τέλος του ψησίματος και, με μεγάλη προσοχή για να μη φύγει η επικάλυψη, γυρίστε και από την άλλη πλευρά, να ξεροψηθούν ένα 5λεπτο

ΦΑΣΗ 3Όσο ψήνεται το κοτόπουλο, ασχολούμαστε με το κουνουπίδι. Το χωρίζουμε σε τούφες και αυτές τις τελευταίες τις ξύνουμε στον τρίφτη, στις μεγάλες τρύπες του (που είναι για το λάχανο, το καρότο, κλπ).

Στην ουσία “προσομοιώνουμε” το ρύζι, “μιμούμαστε” με το τριμμένο κουνουπίδι τα σπυριά του ρυζιού. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να μας πέσουν μεγάλα κομμάτια, τα ξαναπερνούμε και αυτά από τον τρίφτη μέχρι να πάρουμε πολλά μικρά, σε μέγεθος σπυριού ρυζιού, κομματάκια. Η υφή του ίδιου του κουνουπιδιού βοηθάει σε αυτό, διαλύεται εύκολα σε μικρά κομματάκια. Δυστυχώς, τα κοτσάνια δεν θα τα χρησιμοποιήσετε εδώ. Βρείτε άλλο τρόπο να τα φάτε...

Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι ζεσταίνουμε καλά λίγο, πολύ λίγο, λαδάκι και,

Σβήνοντας το μάτι (δεν θέλουμε πολύ ζεστή εστία), ρίχνουμε τα θρύμματα του κουνουπιδιού.

Ανακατεύουμε με ξύλινο κουτάλι να ζεσταθούν όλα τα θρύμματα και να “νοστιμέψουν” με το λίγο λαδάκι,

Τους προσθέτουμε το τυρί σε κρέμα (περίπου 2 γεμάτες κουταλιές)

Και το τριμμένο τυρί parmigiano, φρεσκοτριμμένο πιπέρι και λίγο αλατάκι,

Και, πάνω στη σβηστή –πλην ζεστή ακόμη– εστία, ανακατεύουμε πάντα με το ξύλινο κουτάλι, όλα τα υλικά μας να ενωθούν. Το τυρί κρέμα αλλά και το parmigiano, ζεσταινόμενα σε πολύ γλυκιά φωτιά, θα λιώσουν, φτιάχνοντας μία ωραία κρεμούλα, και θα “δέσουν” τα “σπυριά του ρυζιού” μας.

Ξανα ανοίγουμε το μάτι και σοτάρουμε για μισό μόλις λεπτό τα “σπυριά του ρυζιού”. Είναι έτοιμο. Δεν θέλει παραπάνω, για να μη λιώσει το κουνουπίδι, να “κρατάει” λίγο στο δόντι, τι λέμε για το αυθεντικό risotto ; να είναι “al dente”. Και θα είναι κρατσανιστό!!! Ο “κακός δράκος” έχει ημερέψει και πλέον το “σιδερόφρακτο” κοτόπουλο θα έχει εύκολη δουλειά.

Βγάζουμε το κοτόπουλο, με ξεροψημένο φυστικάκι και την κρούστα μουστάρδας, από τον φούρνο,

Ξαναβάζουμε το τηγάνι με το...“κουνουπιδότο” στο μάτι (μπορείτε και να το ανάψετε στιγμιαία, εκτός και εάν έχετε πετύχει τέλειο συγχρονισμό, να είναι έτοιμο το τηγάνι σαν βγαίνει από την σπηλ… ε, τον φούρνο, το ταψάκι) και του ρίχνουμε μία κοφτή κουταλίτσα μαργαρίνης. Θα δώσει “στιλπνάδα” στο κουνουπίδι αλλά θα βοηθήσει και στο δέσιμο. Ε ρε πόσο μου θυμίζει risotto... Ανακατεύουμε καλά,

Και σερβίρουμε στα πιάτα μοιράζοντας τη ποσότητα του κουνουπιδιού,

Και συνοδεύοντας με κομμάτια “θωρακισμένο” κοτόπουλο. Ο chef της εκπομπής πρότεινε να συνοδεύεται από μία vinaigrette φτιαγμένη με ντομάτα, αγγούρι, πράσινη πιπεριά, κρεμμύδι και ελιές, μία λεπτοκομμένη ελληνική σαλάτα χωρίς τη φέτα, στη πραγματικότητα. Μου αρέσει και εμένα πολύ, έτσι ψιλοκομμένη η σαλάτα, γι’ αυτό και τον άκουσα. Δίνει μία πολύ δροσερή και νόστιμη νότα στο πιάτο.

Ο...“Θώρακας”Λεπτομέρεια από τον πολτό του θρυμματισμένου φυστικιού Αιγίνης με τη μουστάρδα.

Το...“al dente”Λευκό, σπυρωτό, κρεμώδες...κουνουπίδι!!!

Το...“θωρακισμένο κοτόπουλο”. Ζουμερό εσωτερικά, τραγανό και πεντανόστιμο εξωτερικά.